Αυτην την προκριση,δε μας τη χρωστάει η ιστορια μας-τη χρωστουμε εμεις σ'αυτήν

Ναι, είναι ένα παιχνίδι σαν όλα τα όλα… ή έτσι πρέπει να το βλέπουμε, σήμερα, στην εποχή του θριάμβου του politically correct. Είναι απλά ένας αγώνας μεταξύ δύο ομάδων από γειτονικές χώρες που τις χωρίζουν λίγα και τις ενώνουν πολλά. Αυτό είναι… όλες αυτές τις μέρες προσπάθησα πολύ να πείσω τον εαυτό μου ότι έτσι είναι – έτσι πρέπει να είναι… αλλά δεν είναι…

Θα ήταν, αν ήμασταν οποιαδήποτε άλλη ελληνική ομάδα. Θα ήταν, αν η πρόκριση δεν παιζόταν στην πόλη που γεννηθήκαμε. Θα ήταν, αν οι γονείς μας δεν μας είχαν πει ιστορίες για την Βασιλεύουσα, για τις εποχές της δόξας αλλά και της παρακμής. Θα ήταν, αν αυτή η πόλη δε λεγόταν Κωνσταντινούπολη, μέχρι να της αλλάξουν το όνομα σε Ισταμπούλ (εις την Πόλην) το έτος 1926 – το έτος που οι πρόσφυγες ίδρυσαν στη Θεσσαλονίκη την ομάδα που λατρεύουμε, με αναπόσπαστο συστατικό της την καταγωγή της από αυτή την ένδοξη Πόλη…



Αδέλφια, είτε το θέλουμε είτε όχι, σήμερα παίζεται κάτι παραπάνω από μια πρόκριση, κάτι παραπάνω από τα χρήματα των ομίλων και από τη συνέχιση της πορείας μας στην Ευρώπη. Παίζεται το αν θα γραφεί μια ακόμη ολόχρυση σελίδα στην ιστορία μας.

Και εύχομαι, εκείνη την ώρα που οι παίκτες μας θα είναι στην καταπακτή, λίγα δευτερόλεπτα πριν βγουν στο γήπεδο, να νιώσουν βαθιά μέσα τους το μεγαλείο της στιγμής… να ακούσουν τις φωνές των υπερασπιστών της Πόλης, να νιώσουν την καρδιά τους να χτυπά δυνατά μπροστά στη μάχη που έρχεται, να σφίξουν το χέρι τους σα να κρατούν μ’αυτό το σπαθί που θα τους δώσει τη νίκη, να καταλάβουν λίγη από την αγωνία των πολιορκημένων που μαζεύτηκαν στην Αγιά Σοφιά περιμένοντας την πολυπόθητη σωτηρία… να συναισθανθούν το βουβό κλάμα των αιχμαλώτων καθώς έπαιρναν το δρόμο της σκλαβιάς, να αφουγκραστούν τον υπόκωφο ήχο της αλυσίδας που τους έδενε, να νιώσουν τον πόνο των προσφύγων… και τέλος, να αισθανθούν έστω στιγμιαία την αύρα του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, να καλπάζει με το άλογό του, του τελευταίου αυτοκράτορα που μπροστά στη μάχη δε δείλιασε και πάλεψε πάνω από τα ανθρώπινα όρια - για την Πόλη…

Και μετά, ας μπουν στο γήπεδο και ας κάνουν το καθήκον τους… δεν θα είναι μόνοι. Μαζί τους, δυόμισι χιλιάδες αδέρφια μας θα κάνουν το ίδιο στην εξέδρα. Κι εμείς χιλιόμετρα μακριά, θα αφήσουμε τις αισθήσεις μας να απολαύσουν κάθε τους σύνθημα, κάθε φωνή, κάθε κραυγή, κάθε εικόνα τους στην τόσο αφιλόξενη – αλλά και τόσο μας γνώριμη – Κωνσταντινούπολη…



Η ιστορία έχει γραφεί και δεν αλλάζει. Αλλά αύριο, τη στιγμή που θα ακουστεί το σφύριγμα της λήξης - έστω γι’αυτό το ένα δευτερόλεπτο – όλοι μας (και πολλοί περισσότεροι που έχουν φύγει απ’αυτό τον κόσμο) θα νιώσουν ένα μικρό, ελάχιστο αίσθημα ανταπόδοσης για όλα τα δεινά που γνώρισαν οι πρόγονοί μας στην Πόλη…


Αυτή την πρόκριση, αδέρφια, δε μας τη χρωστάει η ιστορία μας – τη χρωστάμε εμείς σ’αυτήν… Πάμε ΠΑΟΚάρα…



Gordon (εξαιρετικό κείμενο)